Dominique Venner, legenda rewolucyjnego nacjonalizmu, pomimo swojego dramatycznego gestu, nigdy nie przestał wierzyć w odrodzenie naszej wspólnej ojczyzny – Europy. W wywiadzie dla Akcji Francuskiej mówił m.in.:
Świat jednobiegunowy, tak pożądany przez potęgę dolara, jest powoli zastępowany przez świat wielobiegunowy, co da Europie szansę. Jednakże jest ona konfrontowana z ogromnym i niespotykanym historycznie niebezpieczeństwem, masową imigracją grup ludności, które przynoszą ze sobą obcą cywilizację. Masowa imigracja wytwarza na europejskiej ziemi swoisty szok cywilizacyjny, który może zakończyć się krwawo. Z drugiej strony, w wyniku historycznej niespodzianki, może okazać się on naszym zbawieniem. W wyniku odmienności reprezentowanej przez imigrantów, ich zwyczajów oraz traktowaniu przez nich kobiet, które nas szokuje, obserwujemy wśród Europejczyków narodziny nowej świadomości swojej tożsamości, świadomości, którą rzadko posiadali w przeszłości. Dodam tylko, iż pomimo tych wielkich niebezpieczeństw, wciąż wierzę w tą energię i innowację, które są charakterystyczne dla Europejczyków.
W 149. numerze pisma „Szczerbiec” polecamy tekst Dominique’a Vennera „Europa w uśpieniu”. Do nabycia TUTAJ.
Na podstawie: zentropa.info
17 lutego 2024 o 14:23
Dominique Venner (ur. 16 kwietnia 1935, zm. 21 maja 2013), autor kilkudziesięciu książek eseistycznych i historycznych, był jednym z najświetniejszych intelektualistów francuskich naszej epoki. Za swoją Historię Armii Czerwonej otrzymał w 1981 roku nagrodę Akademii Francuskiej. Całe jego życie i jako l’homme de lettres i l’homme d’action było spełnianiem Maurrasowskiego wezwania: „musimy być intelektualni i gwałtowni” i… Leninowskiego „co robić?”, odczytanego jako tekst założycielski dla rewolucyjnej prawicy – nacjonalistycznej, walecznej, monolitycznej, hierarchicznej i zdyscyplinowanej. Bojownik Młodego Narodu (Jeune Nation), który swój „chrzest bojowy” odbywał, manifestując 7 XI 1956 przed siedzibą partii komunistycznej w proteście przeciwko rozstrzelaniu Budapesztu, ochotnik – spadochroniarz w Algierii Francuskiej, współzałożyciel (z Pierre’em Sidosem) Partii Nacjonalistycznej, a następnie Ruchu Ludowego 13 Maja generała Chassina. Po zdradzeniu przez de Gaulle’a sprawy algierskiej bojownik OAS, po aresztowaniu więziony przez 18 miesięcy w La Santé. Od 1963 roku określał się już jako „nacjonalista europejski”, zakładając ruch oraz czasopismo „Europe-Action” oraz wydawnictwo Saint-Just, nie wahając się korzystać z analiz Marksa, Gramsciego i teoretyków wojen antykolonialnych, aby bronić niepodległości narodów Europy. Pod pseudonimem Julien Lebel był współzałożycielem (1968) Nowo-Prawicowej GRECE, w 1970 (wraz z Thierrym Maulnierem) Instytutu Studiów Zachodnich i przeglądu „Cité-Liberté”. Współpracownik katolickiego Radia Courtoisie, osobiście jednak daleki był od chrześcijaństwa, reprezentując raczej pogański etos heroizmu i elityzmu. W jednej ze swoich ostatnich i najważniejszych książek Historia i tradycja Europejczyków (2002) przedstawił koncepcję nowego „tradycjonizmu” (traditionisme), czyli tradycji rozumianej nie jako monolit wspólny dla wszystkich narodów, lecz obrona specyfiki i wyjątkowości każdego z nich.
(Jacek Bartyzel)