Prof. Leokadia Oręziak z Katedry Finansów Międzynarodowych Szkoły Głównej Handlowej w rozmowie z „Dziennikiem Gazeta Prawna” po raz kolejny nie zostawia suchej nitki na OFE oraz różnej maści „reformatorach”.
Już widzę, jak pani przeciwnicy triumfują, mówiąc, że profesor Oręziak odleciała.
Pamiętajmy, że to był zupełnie inny moment niż dziś. Polskie elity przyjęły wówczas określony schemat myślenia: Zachód zredukował nam długi, więc my musimy dać mu coś w zamian. Kraj, który bankrutuje, zawsze traci suwerenność i przyjeżdżają komornicy z zagranicy, by zaprowadzić swoje porządki. Podobnie dzieje się dziś w Grecji, gdzie trojka ma decydujący głos w kluczowych kwestiach gospodarczych. Różnica między nimi a Polską z lat 90. jest tylko taka, że greckie elity grają w tę grę dużo skuteczniej. Opierają się na przykład kolejnym radykalnym scenariuszom prywatyzacji. U nas Zachód często nawet nie musiał walić pięścią w stół. Bo wielu naszych polityków, intelektualistów i ekonomistów uznało, że im głębsza prywatyzacja, tym lepiej. Efektem było na przykład kompletne zdominowanie przez zagraniczny kapitał polskiego sektora finansowego. No i ta nieszczęsna prywatyzacja emerytur. Wystarczyło, że przyjechał namiestnik Banku Światowego i powiedział, że system emerytalny należy sprywatyzować. I w krótkim czasie wszystkie siły polityczne i opinia publiczna były za.
Początkowo plan był taki, żeby koszty generowane przez reformę niwelować przychodami z prywatyzacji.
Tak, ale szybko okazało się, że to nie wystarczy. Szacuje się, że przychody ze sprzedaży majątku narodowego za lata 2000–2012 to ok. 83 mld zł. Tymczasem dziura w budżecie wywołana istnieniem drugiego filaru w tym samym okresie to jakieś 185 mld. Dochodów z prywatyzacji nie wystarczyło więc nawet na pierwszą dekadę funkcjonowania systemu. A przecież tu by potrzeba pieniędzy na jakieś 50 czy więcej lat. Skąd więc wziąć na to pieniądze? Tego nikt wtedy w Sejmie nie wyjaśnił. W praktyce więc prywatyzacja polskich emerytur była finansowana z długu publicznego. A każdy wie przecież, że to wyjątkowo kosztowna i ryzykowna gra.
Całość TUTAJ
Na podstawie: Dziennik Gazeta Prawna
12 marca 2014 o 23:10
pierdzieli się o sprzedaży majątku. A ja dziś będąc w archiwum odkryłem. Akta wyceny zakupu nieruchomości lokal w centrum miasta lata 1993 cena za metr kwadratowy 19 200 zł przed dominacją cena bochenka chleba w 1993 roku 6 500 zł. za lokal zapłacono 2 880 000 zł minimalne wynagrodzenie 1 775 000 zł. oczywiście lokal kupił aparatczycz PRLu. Ile takich maluczkich lokali sprzedano za bezcen w ilu miastach. to już wiadomo gdzie się podział majątek państwowy.