Krzysztof Kubacki: Drogą idealisty

Idealizm w obecnych czasach postrzegany jest jako pewne szaleństwo czy też marzenie przeważnie młodych ludzi o nadejściu czegoś kompletnie nowego i lepszego. Szczególnie w świecie współczesnej polityki ważniejsze są partyjne gierki i fałszywe uśmiechy niż dążenie do czegoś większego. Wydawałoby się, że dążenie do celów, które powstały w sferze własnego idealizmu to coś bezsensownego i jest to marnotrawienie czasu. Sądzę, że idealizm był i jest składnikiem idei narodowej we wszystkich krajach. Według mnie właśnie dzięki temu idealizmowi nasi przeciwnicy tak obawiają się naszej idei. A dlaczego? Bo to właśnie dążenie do wyznaczonych celów i wyższych wartości tworzy bezkompromisowość. A właśnie bezkompromisowość jest jedną z większych zalet narodowców. Nieuginanie karku przed sztucznymi frazesami lewicowo-liberalnych ośrodków władzy w Europie. Niektórym ostrożnym zapewne takie podejście może się wydać dziwne, a wręcz szalone. Jednak tylko taka droga może doprowadzić do radykalnych zmian. A przecież tylko właśnie takie zmiany mogą poprawić materialną, ale także duchową kondycję naszego kraju, a także Europy.

Iść drogą idealisty to nie znaczy być zagubionym we współczesnym świecie. Obecnie jednak wszystko co przeciwne obecnemu porządkowi stawia się jako bycie „zagubionym” lub młodzieńczym marzycielstwem. Tak przynajmniej przez lata stawiał sprawę obecny establishment. Jak bardzo się pomylili – widzimy na co dzień. Ile razy każdy z nas słyszał od kogoś znajomego, że nic się nie da zmienić. Z całym przekonaniem trzeba twierdzić inaczej. Jest ciężko – to fakt. Droga rewolucyjnego nacjonalizmu prowadzi wiecznie pod górkę i silnie wiejący wiatr w twarz. Jednak czy nie tworzy to z nas ludzi silniejszych? Jak widać do takowej drogi przyłącza się coraz większa ilość ludzi młodych. Spójrzmy na zwiększające się liczby ludzi na manifestacjach czy też w organizacjach narodowych. Idealizm w głównej mierze kojarzy się i tak się o nim mówi – o dążeniu do czegoś nierealnego. W obecnej rzeczywistości dla ludzi wszystko było lub dla niektórych wciąż jest – nierealne. A przede wszystkim zmiany. Marazm, który został wytworzony w narodzie działał na naszą niekorzyść. I wciąż ta wada wśród Polaków zniszczona nie została. Tak jak narzekanie, ale ze wszystkim można sobie poradzić i ze wszystkim wygrać!

Dążenie do czegoś wydawać by się mogło nierealnego nie tylko przynosi korzyści w postaci realizowania kolejnych wyznaczonych celów. Ale także szlifuje charakter. Przecież jesteśmy tylko ludźmi. Każdego z nas nachodzą chwile zwątpienia. I właśnie przełamywanie takiego czasu czyni ludzi mocniejszymi. Kiedy się włącza TV wszędzie nami straszą, wymyślając jakieś bzdurne i śmieszne tezy. Wydawać by się mogło, że jest nas mało, że przeciw takiej machinie nie damy rady. Ale wystarczy spojrzeć poza świat medialny. Jest nas coraz więcej, przed światem idealizmu, prawdy i bezkompromisowości świat telewizyjnego i politycznego zakłamania w końcu ulegnie. I to nie dzięki fałszywym gierkom, pieniądzom czy czymś tam jeszcze innym. Ale właśnie bezkompromisowej, zaciętej drodze. I już drżą przed nami te wszystkie samozwańcze elity. Co przecież widać jak wzajemnie się wspierają atakując ruchy narodowe w całej Europie, przykładowo na narodowców w Grecji oraz na Węgrzech. Cele, które dawniej wydawały się dla większości nie do realizacji, marzeniami jedynie jakiejś grupki – nagle przekonują do siebie masowe ilości ludzi. To właśnie dzięki temu idealizmowi i dążeniu wciąż do wielkich celów udało się tego dokonać. Ludzie w całej Europie zaczynają sobie zdawać sprawę, że to co otrzymywali do tej chwili to tylko pięknie opakowanie, w którym panuje pustka. Świat, który eurolewacy chcieli stworzyć zaczyna upadać. Agresja naszych przeciwników i coraz ostrzejsze ataki jedynie to potwierdzają.

Idealizm więc jest rzeczą dobrą, a wręcz pożądaną. Bywa również dla pewnych charakterów zgubą. Trzeba pamiętać, że owy idealizm nie może być siedzeniem głową w chmurach. To przede wszystkim jest chęć tworzenia rzeczywistości i wprowadzania własnej idei w życie. Nie mogą to być tylko puste marzenia o państwie narodowym. Ale również przykładanie się do tego, aby takowe państwo powstało. Aby zniknęły w końcu sztuczne podziały polityczne, tworzone przez największe ugrupowania polityczne w Polsce.

Idealizm jako pewna część drogi idei narodowej musi więc wyciągać z jednostki to co dana osoba umie najlepiej. Każdy jest w czymś dobry. Więc i każdy coś od siebie może dać. Nawet najmniejsza rzecz, najmniejsza pomoc jest cenna.

Na pewno dążenie do celu, który jako narodowcy chcemy zrealizować może nauczyć człowieka jednej z ważniejszych cech – pokory. Pomimo ostatnich sukcesów i ciągłego poruszania się naprzód, porażki występować będą zawsze. I to właśnie nauka pokory przyda się w życiu ideowym, a także w dniu codziennym. Złe dni i nieudane akcje zawsze będą. Nie myli się tylko ten co nic nie robi. Zawsze można poczuć się gorzej, jeżeli wyobrażenie we własnej głowie było trochę inne niż to co pokazała rzeczywistość. Jednak takie jest już życie, a idealizm siedzący w nas uczy jak radzić sobie w chwilach zwycięstw i porażek. Daje nam lekcję życia. A polega ona na tym, że należy dążyć do wyższych wartości, które w nas siedzą. Do tego jak chcemy żeby nasza rzeczywistość wyglądała. A przecież wiem, że wstając każdego poranka widzi się świat jaki on na razie jest. I nie dostrzega się możliwości jego zmiany. Zdaję sobie sprawę, że nasze codzienne kłopoty mogą nas przytłaczać i wlewać w nasze dusze negatywne emocje. Nie traćmy jednak wiary! Nie poddawajmy się tym słabościom. Nie zabijajmy tego idealizmu w nas, każącego nam wciąż gnać przeciwko występującym nam słabościom i polepszaniu samego siebie. Wielkie czyny zaczynają się od zwyciężenia nad samym sobą. Idźmy wciąż wyznaczoną drogą, pomimo wszystkich przeszkód na niej stojących. Historia nie kłamie i pokazuje, że tylko ludzie wierzący w wyższe ideały, pokładający wielką nadzieję w swoje wartości i czyny odnosili sukcesy i zmieniali bieg historii. O krótkich karierowiczach historia nie pamięta. Odchodzą oni w otchłań wraz z epoką, którą chcieli reprezentować.

Otaczający Europę demoliberalizm nie jest systemem niezwyciężonym. Nie jest czymś zbudowanym na trwałych wartościach, które wchłaniają i miażdżą wszystko co inne. Demoliberalizm jest właśnie kruchy co pokazują różnego rodzaju kryzysy – gospodarcze, społeczne etc. Gdyby był tak silny jak twierdzą jego wyznawcy, owy system nie potrzebowałby propagandowej machiny medialnej i represji. I nie wykańczają go własne problemy i wewnętrzne wojenki. Ale zmiana, która zaczyna dotyczyć i docierać do coraz większej ilości europejskich narodów. To właśnie droga narodowo-radykalna, którą obraliśmy zaczyna podważać i niszczyć fundamenty demoliberalizmu. Walka z jego pustym materializmem, wyborczymi frazesami, nie wiarą w głodujące dzieci, w puste medialne gadki, które nie przynoszą żadnego pożytku, w sposób wybierania władzy i jej sprawowania. Jeszcze jakiś czas temu można było usłyszeć, że jesteśmy jedynie marginesem i nie przebijemy się nigdy jako narodowcy do szerszego grona ludzi. A jednak. To pokazuje czym jest bezustanne dążenie do celu, czym jest bezkompromisowość, czym wreszcie jest idealizm wciąż prowadzący nas każdego dnia do upragnionego zwycięstwa!

Krzysztof Kubacki