Krzysztof Kubacki: Naród, państwo, rewolucja

Dla nacjonalisty oczywiście naród i jego szczęście stoją na pierwszym miejscu. Naród rozumiany jako grupa ludzi połączona wspólną tradycją, historią, tożsamością czy też wspólnym językiem. To właśnie codzienne życie narodu, jego zmagania z otaczającą rzeczywistością są oczkiem w głowie działacza nacjonalistycznego. Współcześni narodowi rewolucjoniści nie identyfikują się z działaniami III RP w sferze wewnętrznej czy też w kwestii polityki zagranicznej. Dla narodowego rewolucjonisty III RP została zbudowana na kłamstwie, fałszu i ciemnych interesach. Nie znaczy to jednak, że idea narodowo-radykalna, rewolucyjna stoi na fundamencie antypaństwowości. Choć wielu chciałoby to przypisać idei NR ze względu na słowo rewolucja, które wciąż kojarzone jest z lewicowymi/lewackimi przewrotami.

Krytyka III RP z pozycji narodowo-rewolucyjnej

III RP została zbudowana na micie Okrągłego Stołu, czyli dogadaniu się tzw. opozycji demokratycznej z ówczesną wtedy jeszcze władzą komunistyczną. W głównym nurcie mediów liberalnych owy czyn jest oczywiście stawiany na pierwszym miejscu i określany jako coś bohaterskiego i najważniejszego w najnowszej historii naszego kraju. To co dla działaczy postkomunistycznych, liberalnych, lewicowych jest czynem bohaterskim – dla osób idei narodowo-rewolucyjnej jest nie do przyjęcia i nie do wybaczenia. Do dzisiaj odczuwamy i widzimy wciąż osoby z poprzedniego systemu w głównym nurcie politycznym. Kolejnym czynnikiem jest demokracja, która miała dać władzę narodowi i uczynić go szczęśliwym. Demokracja jednak stała się rajem dla byłych działaczy komunistycznych i ogólnie rzecz biorąc ludzi siedzących przy okrągłym stole. Dzisiejsze zabetonowanie klasy politycznej nie jest wynikiem ostatnich lat, ale rozpoczęło się właśnie już od czasów okrągłego stołu. Demokracja będąca w Polsce nie jest systemem stworzonym, aby służyć narodowi. Bardziej to wygląda na służenie narodu klasie politycznej, niż na odwrót. Demokracja stała się rajem dla politycznych gier i interesów. Dobroć demokracji odnosi się jedynie do poszczególnych grup, nie do całości. Co nie jest do przyjęcia dla działacza narodowo-radykalnego, rewolucyjnego. Dlatego też obecna demokracja będąca rajem dla obecnej klasy politycznej i ludzi z nią powiązanymi jest obiektem krytyki i ataków narodowych-rewolucjonistów. Coraz większe ubóstwo, małe zarobki, emigracja, fatalna polityka zagraniczna – z drugiej strony demokratyczna propaganda sukcesu, pokazuje że to właśnie działacze narodowo-rewolucyjni mają rację co do obecnej rzeczywistości, a krytyka III RP nie jest krytyką dla samej krytyki, ale ma pokrycie w faktach.

Za Państwem, przeciwko anarchii

Niechęć do działalności III RP nie jest wynikiem jakichkolwiek cząsteczek anarchizujących w idei narodowo-rewolucyjnej. Działacze narodowo-rewolucyjni powinni być również państwowcami. Nie uderzać w państwo zwane III RP tylko dla samego uderzania i mienienia się przez to „rewolucjonistami”. Celem narodowej rewolucji jest po pierwsze zmienienie człowieka i jego myślenia, a także podejścia do rzeczywistości, własnego kraju i do innych osób tej samej narodowości. Po drugie stworzenie silnego wewnętrznie i zewnętrznie państwa. Państwo jest potrzebne narodowym-radykałom, rewolucjonistom do usprawnienia poprawiania bytu narodu, do postawienia państwa narodowego na fundamentach tradycji i zasad. Obecny demoliberalny system niszczy tradycję i wszelakie zasady. Jest instrumentem w rękach różnych lobby. Państwo nacjonalistyczne musi stać na straży tradycji, jego instytucje muszą działać sprawnie i tylko pod okiem ułatwiania i poprawiania bytu narodu, aby ludzie do kraju wracali, a nie tylko myśleli jak stąd uciec. A tak jest w III RP – że młody człowiek poważniej myśli o emigracji i pracy w innym kraju niż pozostaniu we własnym. To jest jednym z większych grzechów III RP, którego młodzi ludzie nie zapomną. Bycie państwowcem nie koliduje z postawą nacjonalistyczną. Myślenie o państwie nacjonalistycznym powinno być jedną z ważniejszych spraw, które powinny codziennie męczyć myśli działacza narodowego. Państwo narodowe powinno być kojarzone z zasadami, porządkiem, tradycją, rządami powszechnymi i przede wszystkim – wielką odpowiedzialnością ludzi będących przy władzy oraz osób tworzących instytucje państwowe.

Krzysztof Kubacki