Krzysztof Kubacki: Wychowanie demoliberalne i nacjonalistyczne

Każdy człowiek siedzący w ideologiach politycznych i w samej polityce, bądź osoby, które do danych tematów dopiero docierają wiedzą, że w kwestii wychowania nacjonalizm pragnie wojny totalnej z zasadami demoliberalizmu. Żyjemy w czasach demoliberalnych więc na co dzień jesteśmy w stanie zobaczyć skutki wychowania człowieka przez rządzący system. Trzeba powiedzieć sobie jasno, że system liberalny w swych zamierzeniach obejmować chce każdą część naszego życia. Jego zasadami bądź wartościami jesteśmy atakowani z każdej strony. W poniższym artykule chce pokazać w jakim stopniu i na czym polega demoliberalne obleganie naszego życia. W drugiej części za to chce przedstawić kompletnie odmienny świat nacjonalizmu. Oczywiście już na początku teksu, każdy z nas wie że nasze światy różnią się radykalnie. Stoimy przed otwartą wojną wartości, a więc każda osoba biorąca w niej udział powinna znać podstawy odpierania wychowania demoliberalnego. Po upadku demoliberalizmu nie może zostać pustka, dlatego więc zachęcam do przeczytania również części drugiej niniejszego artykułu.

Wychowanie demoliberalne

Demoliberalizm postawił sobie za cel zniszczenie lub łagodniej mówiąc pokonanie wszystkiego co tradycyjne, narodowe, wspólne. Postawił za to na skrajny indywidualizm i martwienie się jedynie o siebie samego. Wystarczy spojrzeć na obecny system edukacji i wychowania. Młoda osoba w systemie demokratyczno-liberalnym ma martwić się o siebie, musi być bezwzględnym cwaniakiem dążącym za wszelką cenę do celu. I każdy może to potwierdzić. Skutki takiego zachowania można zaobserwować wszędzie. Takiego typu podejście skutkuje uderzeniem w naród. Skrajny indywidualizm, narzucony skrajny materializm i konsumpcjonizm oddziela od siebie członków danego narodu. Wyobcowuje jednostki, które maksymalnie są w stanie spoglądać na swoje małe środowisko.

Materializm

Jednostka w systemie demoliberalnym skupiona ma być na dobrach materialnych. Członkowie danego narodu mają być skupieni na pieniądzach i na rzeczach, które mogą sobie za te pieniądze kupić. Życie duchowe nie jest mile widziane w systemie demokratyczno-liberalnym. Zresztą można to zauważyć na co dzień. Systemowe media ani nie myślą nie wrzucić codziennie jakiegoś artykułu mającego obrazić Kościół, wiarę, ludzi wierzących. Są to rzeczy, zachowania wręcz skrajnie niepożądane. W tym celu poruszana jest cała śmietanka demoliberalnych myślicieli mających wyzwolić ludzi „ciemności” i wyciągnąć ich ze swoistego „zacofania”. Ma to na celu uderzyć nie tylko w religie jako taką, ale także różnorodne wartości tradycyjne w jakich dotychczas było wychowywane dziecko. Narzędziem demoliberalizmu jest zastraszenie, strach. Do tego rzucana jest polityczna poprawność. „Władcy demoliberalizmu” chcą wychować żołnierzy politycznej poprawności, aby karcili osoby nie zgadzające się z panującym systemem.

Kosmopolityzm

Kosmopolityzm może jest zbyt ostrym słowem skierowanym w stronę takowego żołnierza politycznej poprawności lub inaczej – demoliberalizmu. Przecież wielu z nich mówi, że kocha Polskę etc. Dla takowych osób nieważny jest tradycyjny wygląd Europy i historia naszego kontynentu. Europa ma być dla wszystkich. Europa ma być tolerancyjna, polityczno poprawna, multi-kulturalna. Osoba przesiąknięta demoliberalizmem nie zastanawia się nad konsekwencjami podejmowanych decyzji. Ma być tak fajnie, wszyscy się kochają i standardowe już od lat „róbta co chceta”.

Fala żołnierzy demoliberalizmu ogarnęła zachodnią Europe i choć tamtejsze społeczeństwa, zaczynają sobie zdawać sprawę z problemu, który ich dotknął nie wiem czy jest możliwością cofnięcie błędów przeszłości. Europa zachodnia została zmasakrowana, a jej wielkość, tradycja i kultura stały się tylko pięknym wspomnieniem. Oczywiście kibicować wciąż należy tamtejszym środowiskom nacjonalistycznym.

Żołnierze politycznej poprawności

Żołnierz politycznej poprawności walczy oczywiście o wszelaką równość we wszystkich dziedzinach życia. System dał mu narzędzia w postaci epitetów i mediów popierających jego stanowisko. Żołnierz politycznej poprawności ma w zanadrzu takie słowa jak ksenofob, ciemnogród, rasista, ciemnota itd. Oczywiście wszystko uwielbia podpierać swoimi medialnym autorytetami. System demoliberalny chce z każdego zrobić takiego żołnierza. Taka osoba przez panów systemu jest nazywana osobą oświeconą i stawianą za wzór. Osobą tych czasów, człowiekiem nowoczesnym. Takie też osoby stara się system reklamować, promować. Niestety, żołnierz systemu i politycznej poprawności to nie rzadkość w obecnych czasach. To osoba, której wmawia się, że żyje w najlepszej rzeczywistości i lepszej być nie może.

Ubóstwienie demokracji liberalnej

Kolejnym czynnikiem wychowania w służbie systemu to religijność demokracji . Jej ubóstwienie. Demokracja liberalna jest wszystkim i tak mają sądzić właśnie ludzie od swoich najmłodszych lat. Demoliberałowie od małego wmawiają, że ich ukochany system jest najlepszy. Jedynie on może zagwarantować człowiekowi wszelaką wolność. Jedynie dzięki niemu człowiek będzie szczęśliwy. Jak z tym oczywiście jest w rzeczywistości wszyscy wiemy. Poczynając od represji politycznych, po sztukę wyśmiewania wrogów systemu i ich poniżania. Można zaryzykować pisząc, że demoliberalizm jest totalitarny, dlatego że chce kształtować każdą nawet najmniejszą część naszego życia. System nienawidzi swoich wrogów, dlatego zawsze w zanadrzu ma swoich wyznawców ślepo dla niego uderzających naprzód w swoich przeciwników. Dlatego tak fascynująco zapowiada się konflikt na wszystkich częściach kontynentu pomiędzy nacjonalistami, a ogólnie mówiąc obozem demoliberalnym.

Podsumowując wiec demoliberalizm dąży do stworzenia człowieka pozbawionego ducha. Osoby, mającej zająć się jedynie sobą i co najwyżej najbliższym otoczeniem. Demokracja liberalna potrzebuje jednostki skrajnie indywidualistycznej, maksymalnie skupionej na dobrach materialnych. Dziecko systemu musi zostawić historie, tradycje i politykę. Musi być podporządkowane całkowicie dotychczasowemu życiu i absolutnie nie mieć żadnego „ale”. Osoba demoliberalizmu powinna prześcigać się z innymi podobnymi do siebie w kwestiach otwartości i tolerancji. W walce o multi-kulturalną, demoliberalną Europe. Europe bez ducha, religii, Kościoła i jej tradycji. To wszystko dla demokracji liberalnej i jej wyznawców musi zostać wyrwane z korzeniami ze współczesnego świata. W tym celu machiny wychowawcze i propagandowe oraz różne lobby atakują już od najmłodszego.

Czas przejść do kwestii nacjonalizmu. W drugiej części tego artykułu będzie można dostrzec, że demoliberalizm a nacjonalizm nie mają ze sobą praktycznie niczego wspólnego. Dlatego zawsze i wszędzie te dwie ideologie prowadzić będą ze sobą otwartą wojnę. Oczywiście największe sukcesy wychowawcze nacjonalizm miał przed wojną. Obecnie ideologia narodowa jest nieco przygnieciona przez system demoliberalny. Jednak nieprawdą byłoby napisanie, że nacjonalizm obecnie nie wychowuje. Wręcz przeciwnie, wychowuje i to coraz szersze kręgi, przeważnie młodych ludzi. Bardzo często doktryna nacjonalistyczna dociera do zwykłego człowieka poszczególnymi postulatami. Dopiero potem konkretna jednostka zaczyna szerzej zagłębiać się w temat. W kwestiach religii, państwa, narodu, Europy etc. nacjonalizm proponuje zupełnie inne postulaty i działania. W żadnej z tych sfer nie ma kompromisu.

Dyscyplina

Dyscyplina jest bardzo ważną częścią wychowania nacjonalistycznego. Od razu trzeba zaznaczyć, że dana dyscyplina nie wiąże się z ubezwłasnowolnieniem jednostki. Młody człowiek przesiąknięty dyscypliną zdaje sobie sprawę z obowiązków jakie na nim spoczywają. Dyscyplina ma nauczyć człowieka funkcjonowania w obrębie jakiejś grupy społecznej, a także kontrolowania samego siebie. Jednostka przy tym sposobie wychowania zdaje sobie sprawę co może a co nie. Kontrolując samego siebie wie jak się zachować, co jest dopuszczające, a czego zrobić nie powinna. Dyscyplina względem samego siebie prowadzi do dużej wydajności społecznej danego człowieka, który jest świadomy swoich obowiązków względem narodu. Takie wychowanie prowadzi również do niewystępowania w społeczeństwie zachowań niemoralnych, bądź wstydliwych.

Przeciwko materializmowi

Nacjonalizm nie stawia na skrajny materializm, jak to jest w przypadku demoliberalizmu. Pokazuje on inną drogę życia, świata gdzie pieniądze to nie wszystko. Odrzucając materializm, nacjonalizm chce nauczyć człowieka, że pieniądze nie powinny być celem, a jedynie środkiem. Nacjonalizm pokazuje człowiekowi drogę, gdzie nie liczy się ileś tam zer na koncie, bo pomimo ich braku, człowiek może być szczęśliwy, żyć dumnie i godnie. Jednostka powinna zrozumieć, że jest coś ważniejszego na świecie niż pieniądze i posiadanie nie wiadomo ilu rzeczy. Nacjonalizm stara się odzyskać u człowieka ducha, który został wydarty przez epokę materializmu.

Uduchowić własne „ja”

Nacjonalizm chce nauczyć człowieka patrzeć inaczej na każdy osobny dzień. Obecnie jest to tylko i wyłącznie obserwowanie szarej rzeczywistości i problemów dotykających daną jednostkę. Człowiek powinien jednak dostrzegać coś więcej każdego dnia. Zdawać sobie sprawę z nieuchronności śmierci. Stawiać sobie cele i dążyć do nich, widzieć w każdym dniu szanse dołożenia chociażby małej cegiełki do poprawienia otaczającego nas świata. Idea narodowa przypomina, że zadaniem naszym tu na ziemi jest służba nie tylko samemu sobie, ale także narodowi. Nacjonalizm chce człowieka wyciągnąć z demoliberalnej rzeczywistości, pokazać że można z niej się wyrwać i stworzyć coś całkowicie innego, nowego. Chce nauczyć człowieka współdziałania, realizowania się we wspólnocie. Pokazać jednostce, że nie jest tylko skazana na samą siebie, ale że też sama musi coś od siebie dać i pomagać sobie razem z innymi członkami narodu.

Solidaryzm

Solidaryzm nie tylko gospodarczy, ale także społeczny. Jednostka będąca częścią czegoś większego jak naród, musi zdawać sobie sprawę z obowiązków wobec niego. Nacjonalizm wychowuje człowieka w poczuciu współdziałania. Uświadamia jednostce, że człowiek będący istotą społeczną najlepiej realizuje się w czymś większym, we wspólnym społeczeństwie. Jednostka także nie może być obojętna na krzywdę dziejącą się innym członkom narodu. Kiedy dochodzi do takowej sytuacji, gdzie któremuś z osób należących do narodu dzieje się krzywda, reszta jednostek jej pomaga. Solidaryzm ma za zadanie usunąć obojętność na krzywdę innych jak i zawistne bądź nienawistne spojrzenia na ludzi należących do tej samej wspólnoty.

Bezkompromisowość

Bardzo ważnym czynnikiem tego współczesnego nacjonalizmu jest bezkompromisowość. Jednostka doskonaląca się w nacjonalizmie staje się bezkompromisowa względem innych, szkodliwych ideologii. Np. Nacjonalizm nie jest w stanie zaakceptować demoliberalizmu. Dla nacjonalistów demoliberalizm jest złem, niosącym śmierć naszej europejskiej, chrześcijańskiej cywilizacji. Właśnie dlatego jedną z cech nacjonalisty jest bezkompromisowość, która powstrzymuje przed jakimikolwiek kompromisami ze złem. Bezkompromisowość ma doprowadzić do całkowitego zwycięstwa nacjonalizmu. Do tego dążą wszystkie ugrupowania nacjonalistyczne w Europie. Mając cechę bezkompromisowości, nacjonalista jest przekonany o zwycięstwie, zaś panujący system wie, że nie da rady wytępić tej ideologii i jej przedstawicieli.

Samodoskonalenie

Samodoskonalenie się jest bardzo istotnym czynnikiem wychowania nacjonalistycznego. Samodoskonalenie wiąże się również z dyscypliną, dlatego że działacz sam na siebie musi wywierać presje w celu poprawiania swojego ciała i umysłu. Nacjonalizm wymaga od każdego swojego działacza poświęcenia swojego wolnego czasu na czytanie książek czy też zajęć fizycznych. Ma to na celu przygotowanie danego człowieka do dyskusji, wywierania wpływu, nacisku bądź po prostu przekonywania innych do swojej ideologii. Nacjonalista musi wiedzieć kim jest i co reprezentuje.

Jak widać różnice między demoliberalizmem i nacjonalizmem w kwestii wychowania człowieka są ogromne. Obie ideologie odrzucają siebie na wzajem. Demoliberalizm stawia na skrajny materializm, indywidualizm czy też jak pisałem na początku „róbta co chceta”. Nacjonalizm za to chce, aby jednostka była świadoma swoich obowiązków wobec narodu. Wymaga od osoby będącej nacjonalistą wsparcia dla potrzebujących ludzi tego samego narodu, a także współdziałania dla dobra wspólnego. Nacjonalizm odrzuca „róbta co chceta” na rzecz dyscypliny, samodoskonalenia się i świadomości narodowej. W pełni działanie nacjonalizmu dostrzeże się dopiero wtedy, gdy wygra on walkę z demoliberalizmem i system zostanie zmieniony. Nacjonalizm wypowiedział wojnę demoliberalizmowi już dawno. Jednakże dopiero teraz, gdy wszystkie ruchy nacjonalistyczne w Europie wzmacniają się, ma szanse zwyciężyć. Droga do tego na pewno jest jeszcze daleka, jednakże jak pokazuje historia los potrafi płatać różne figle. Dlatego może i zwycięstwo nacjonalizmu nie wydaje się aż tak odległe jak niektórzy myślą.

Krzysztof Kubacki