Adam Wielomski: Oligarchia na nasz koszt

W niedzielę 16 VI 2013 roku wybrałem się na konferencję zorganizowaną przez Instytut Myśli Państwowej. Podczas zagajenia Roman Giertych rzucił hasło przewodnie IMP: zbieranie podpisów pod obywatelskim projektem ustawy o zniesieniu finansowania partii politycznych z budżetu państwa. Z siedzącym obok mnie mec. Ludwikiem Skurzakiem wymieniliśmy nieco sceptyczne uwagi czy idea ta – jakkolwiek sama w sobie słuszna – rzeczywiście chwyci i zmobilizuje Polaków do walki z rządzącym establiszmentem, pasącym się na ich koszt i blokującym zmiany na scenie politycznej dzięki tej ustawie.

W kilka dni później zrozumiałem, że pomysł Romana Giertycha nie był z sufitu. Media zaczęły publikować szokujące dane na temat dziesiątek i setek tysięcy złotych, które partie polityczne – z naszych pieniędzy – wydają na wina, ubrania, restauracje, dotowanie książek swoich nieomylnych prezesów itd. Akcja informacyjna ma charakter skoordynowany i chodzi w niej o odwrócenie uwagi wyborców od miernych rezultatów rządzącej Platformy Obywatelskiej. Donald Tusk natychmiast złapał wiatr w żagle i zaproponował zniesienie jakiegokolwiek finansowania partii politycznych z budżetu państwa, napotykając tutaj zjednoczony front sprzeciwu prawie całej opozycji: PiS, SLD i PSL. W sprawie tej poparcie otrzymał tylko od SP (gdyż ta pieniędzy nie dostaje) i, warunkowe, od RP, który chce zmienić sposób finansowania z dotacji na odpis podatkowy.

Moim zdaniem Donald Tusk sprawy tej nie odpuści i dogada się tak z Solidarną Polską, jak i z Ruchem Palikota, stając na przeciwko „partii układu”, czyli nie tylko PiS i SLD – które uważają, że zagarnianie garściami pieniędzy podatników jest „warunkiem funkcjonowania demokracji” – ale także i PSL. Ta ostatnia partia sprzeciwia się wszelkim reformom, ponieważ ma 20 milionów długu i nie ma pomysłu jak spłacić go inaczej, jak tylko przez przetaczanie pieniędzy podatników (= naszych pieniędzy) na partyjne konta. Politycy PSL wprost mówią, że przeforsowanie tej ustawy jest tożsame z końcem koalicji rządzącej i (zapewne) koniecznością rozpisania przedterminowych wyborów.

Czy Donald Tusk wystraszy się nowych wyborów? To jest pytanie innego typu: jeśli lider partii rządzącej czuje, że traci poparcie wyborcze, to czy powinien trwać do samego końca przy władzy i – rządząc jeszcze dwa lata – patrzeć jak słupki spadają z 30, do 25, 20, 15, 10 procent poparcia? A może „zrobić krok do przodu” i zagrać na przyśpieszone wybory póki, póty jego partia nadal liczy się w grze? Wariant trwania przy władzy onegdaj wybrali Marian Krzaklewski i Jerzy Buzek, po czym Akcja Wyborcza „Solidarność” nie przeszła przez 5-cio procentowy próg wyborczy. Tusk nie jest głupi, a poza tym widział to doświadczenie AWS i wyciągnął z niego wnioski. Co więcej, ma teraz znakomity pomysł na radykalne rozszpaltowanie, polaryzację sceny politycznej. Dopóki podział szedł według linii zamachu w Smoleńsku, to Tusk czuł się bezpieczny i nie widział zagrożenia. W smoleńskich oparach siedzi ok 1/3 Polaków, gdy 2/3 patrzy na smoleńczyków jak na szaleńców. Ale oto PiS nagle wygasił hasła smoleńskie, a Antoni Macierewicz znikł z ekranów telewizyjnych. Nowa polaryzacja jest dla Tuska niekorzystna: kto jest za nieudolnymi rządami PO, a kto je chce zmienić? No i kto powie sam sobie: „Platforma rządzi znakomicie i trzeba ją poprzeć”? Przy tej polaryzacji, znaczonej spadającymi sondażami i kolejnymi odwoływanymi prezydentami dużych miast rządzonych przez PO, Platforma skazana jest na dryf. Może nie będzie to spadek poniżej 5%, jak to zdarzyło się AWS, ale grozi jej redukcja do poziomu 15-20%.

I oto pojawiła się szansa na spolaryzowanie sceny politycznej wedle zupełnie innego pomysłu: kto jest za, a kto jest przeciwko finansowaniu partii politycznych z budżetu państwa? Tak jak przed chwilą nikt przy zdrowych zmysłach nie powie, że „Platforma rządzi znakomicie i trzeba ją poprzeć”, tak teraz mamy sytuację dla PO odwrotną: kto zdrowy na umyśle popiera przelewanie grubych milionów złotych z naszych podatków na konta partyjne? Kto zgadza się aby parlamentarna gawiedź wcinała obiady w drogich restauracjach, wlewała w siebie francuskie wina, kupowała modne garnitury i finansowała wydawanie książek swoich liderów z naszych pieniędzy? Czy pośród Czytelników jest choć jeden, kto dałby 200 PLN – ze swojej kieszeni – na zakup wina lub wizytę w drogiej restauracji dla działaczy SLD, PiS, PO, PSL czy RP?

Na miejscu Donalda Tuska zagrałbym na całość i przeforsował likwidację finansowania partii z budżetu państwa, nawet ze świadomością, że PSL opuści koalicję, co oznaczać będzie nowe wybory. A w wyborach tych głównym problemem zrobiłbym nie bezrobocie, panoszący się socjalizm, brak perspektyw, ale walkę z rabunkiem na podatnikach w postaci ustawy o finansowaniu partii politycznych.

Co więcej, w kwestii tej winniśmy Tuska taktycznie poprzeć, gdyż nikt tak bardzo jak prawica nie jest zainteresowany zniesieniem ustawy o finansowaniu partii politycznych. Dopóki ta ustawa obowiązuje, dopóty nas w Sejmie (raczej) nie będzie. Wielu specjalistów od organizacji kampanii wyborczych twierdzi, że dziś 1 milion złotych = szansa na 1% głosów. To nie znaczy, że jeśli ktoś ma 20 milionów to z automatu dostaje 20%c, a jedynie to, że ma fundusze za które może przeprowadzić kampanię w której ma szansę zyskania do 20% głosów. Jeśli wynajmie złych specjalistów od pijaru, albo partia jest doszczętnie skompromitowana, to pieniądze nie pomogą. Ale to oznacza, że warunkiem przejścia progu wyborczego jest posiadanie 5 milionów złotych. Nikt na prawicy pozaparlamentarnej takich pieniędzy nie ma. Dlatego musimy poprzeć i robić hałas wokół ustawy o zniesieniu finansowania partii z budżetu. Będzie to bowiem znaczyło, że partie systemowe także tych pieniędzy nie będą miały. Będą nadal posiadały przewagę w mediach, ale ich przewaga finansowana zostanie znacznie zmniejszona. Panie Premierze, w tej sprawie ma Pan moje poparcie.

Adam Wielomski

Tekst ukazał się w tygodniku „Najwyższy Czas!”

Konserwatyzm.pl

Komentarz Redakcji: Choć nazwisko pewnego twórcy i sponsora inicjatyw „narodowych” budzi u nas odruchy wymiotne, pomysł likwidacji dotacji dla partii politycznych, obojętnie kto go forsuje, zasługuje na poparcie. Nic tak nie cieszyłoby oka jak widok zawodowych „patriotów” odciętych od darmowego koryta.