Wydawnictwo Rafael udostępniło polskim czytelnikom książkę włoskiego historyka Massimo Centini „W poszukiwaniu Weroniki. Pasjonująca opowieść o relikwiach oblicza Chrystusa”.
Weronika, kobieta która według tekstów apokryficznych miała otrzeć twarz Jezusowi podczas Drogi Krzyżowej, jest postacią z tradycji, a nie z tekstów Nowego Testamentu. W występującej w Ewangeliach postaci kobiety cierpiącej na krwotok dopatrywano się Weroniki. Postać kobiety cierpiącej na krwotok znalazła swoje potwierdzenie w źródłach historycznych, Julian Apostata zniszczył figurę Jezusa ustawioną przez tą kobietę (co opisali ówcześni mu kronikarze).
Krew i pot Mesjasza miały uczynić na chuście Weroniki wizerunek nie stworzony ludzką ręką. Mnóstwo legend i apokryfów opisywało powstanie owego wizerunku Jezusa. W wielu z nich pojawiał się ten sam motyw – leczniczej i ozdrawiającej mocy chusty (co autor dokładnie opisał w swojej książce).
Weronikami nazywano też ikony z obliczem Jezusa (miały one powstać albo ocierania twarzy Mesjasza, pochodzić z Całunu albo być namalowane za jego ziemskiej bytności). Były one jednymi z symboli chrześcijaństwa. Istniejącymi już na początku chrześcijaństwa, historycy żyjący w I wieku kilkukrotnie opisywali widziany przez nich wizerunek Jezusa. Do VI wieku różnie przedstawiano Jezusa, od VI wieku przyjęto jeden powszechny archetyp (bardzo prawdopodobne że był to wynik upowszechnienia wizerunku z chusty). Ikony z VI wieku mają te same detale co wizerunek z Całunu (co jest ciekawe, bo wschodnia tradycja głosząca brzydotę Jezusa jest sprzeczna z wizerunkiem z Całunu i licznymi świadectwami historycznymi opisującymi Jezusa jako mężczyznę przystojnego).
Prócz wizerunku Jezusa były też inne symbole chrześcijaństwa. W 200 roku Klemens Aleksandryjski stworzył listę symboli chrześcijańskich. Pierwszym symbolem rozbudowanej ikonografii chrześcijańskiej był symbol ryby (najpopularniejszy w II wieku). W III wieku sobór przyjął symbol krzyża. W IV wieku przedstawiano Jezusa jako baranka. W VI wizerunek twarzy Jezusa.
Najbardziej znanymi wizerunkami Jezusa nie stworzonymi ludzkimi rękami (achiropitami) są
Mandylion (wizerunek) z Edessy pochodzący z I wieku, Mandylion z Genui, i będące pośmiertnymi wizerunkami Jezusa Całuny z Oviedo (mająca cechy wspólne z Całunem), Manoppello (do dziś nie wiadomo jak powstał, ma cechy hologramu, różni się od wizerunku z Turynu otwartymi oczami) i Turynu. Kolejnym znanym wizerunkiem jest La Sainte Face de Laon (Francja) którego opis głosi (w języku staro słowiańskim) że jest kopią z Całunu. W swej książce autor dokładnie opisał historie wizerunków, hipotetyczne związki między nimi, relacje historyczne na ich temat, hipotezy o mechanizmach ich powstania, zgodność wizerunków z opisami męki Jezusa i stanem współczesnej wiedzy o skutkach takich tortur.
Massimo Centini w „W poszukiwaniu Weroniki. Pasjonująca opowieść o relikwiach oblicza Chrystusa” opisał również historie domniemanych relikwia szat Jezusa.
Jan Bodakowski
Najnowsze komentarze