Jezus Chrystus Królem Polski

Ulicami Krakowa przemaszerował pochód zwolenników intronizacji Jezusa Chrystusa.

Pojawiło się kilkaset osób, które domagały się od episkopatu  i parlamentu ogłoszenia Jezusa Chrystusa Królem Polski. Jak twierdzą sami organizatorzy, koronacji nie możemy się doczekać bo Polską rządzą masoni i liberałowie.

„Jeżeli w naszej konstytucji nie będzie prawdy, czyli Boga, to Polska zginie” mówią uczestniczy marszu.

Jednym z inicjatorów tego przedsięwzięcia jest ksiądz Piotr Natanek z archidiecezji krakowskiej. Jest zwolennikiem nawracania żydów i przeciwnikiem przyjmowania komunii świętej na stojąco. Za swoje poglądy otrzymał od kardynała Dziwisza zakaz wystąpień publicznych, publikowania tekstów oraz rozprowadzania własnych publikacji.

Chrystus Król (łac. Christus Rex) – hasło ruchów politycznych związanych z Kościołem katolickim, które domagają się obecności religii w sferze życia społecznego współczesnych państw. Hasło to zyskało szczególną popularność po wydaniu w 1925 przez papieża Piusa XI encykliki Quas primas i ustanowieniu Święta Chrystusa Króla. Pod tym hasłem w Meksyku wybuchło w latach 1926-1929 katolickie Powstanie Cristero.

Intronizacja winna dokonać się na wszystkich szczeblach, począwszy od osobistego, a skończywszy na państwowym-rządowym, czyli uznaniem władzy Chrystusa w życiu osobistym, rodzinie, parafii, mieście oraz Ojczyźnie. Jest to jednocześnie wypełnienie zadań, jakie kierował Chrystus do Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny Rozalia usłyszała słowa: Polska nie zginie, o ile przyjmie Chrystusa za Króla w całym tego słowa znaczeniu; jeżeli się podporządkuje pod prawo Boże, pod prawo Jego Miłości. Inaczej, Moje dziecko, nie ostoi się (…) Oświadczam ci to, Moje dziecko, jeszcze raz, że tylko te państwa nie zginą, które będą oddane Jezusowemu Sercu przez Intronizację, które Go uznają swym Królem i Panem. Przyjdzie straszna katastrofa na świat(…)Ostoją się tylko te państwa, w których Chrystus będzie królował (…) Polska nie zginie o ile przyjmie Chrystusa za Króla w całym tego słowa znaczeniu (…). Jest ratunek dla Polski, jeżeli mnie uzna za swego Króla i Pana w zupełności przez Intronizację nie tylko w poszczególnych częściach kraju, ale w całym Państwie z Rządem na czele (wizja z 4.07.1938 r.). (Z. Dobrzycki. Wielkie wezwanie Serca Jezusa do Narodu Polskiego. Kraków: WAM 2003 s.77.)

Christus Rex, czyli belgijski ruch reksistów założony przez Leona Degrella

Do  koncepcji intronizacji Chrystusa odnosił się też belgijski ruch reksistów, którego założycielem był Leon Degrelle.

Program reksistów postulował moralną odnowę belgijskiego społeczeństwa w duchu nauki Kościoła katolickiego, poprzez utworzenie wspólnoty korporacjonistycznej i ograniczenia demokracji parlamentarnej. Korporacjonizm ten zakładał podział struktury państwa na dwie grupy: gospodarczą, obejmującą dziedziny mające związek z produkcją i podziałem dóbr (rolnictwo, przemysł, rzemiosło, handel, kredyt, transport, dobra ogólnego pożytku) oraz pozagospodarczą, zawierającą wszystkie pozostałe społeczne i kulturowe przejawy życia: armię, policję, sądownictwo, naukę i sztukę, oświatę i wychowanie, służbę zdrowia. Grupy te miały być reprezentowane w korporacyjnym parlamencie, wyłaniającym co pewien czas rząd. Nad wszystkim czuwałaby struktura, będąca czymś w rodzaju nadkorporacji, nie związana z żadną z dwóch prezentowanych wyżej grup. Jej zadaniem byłoby łagodzenie i zacieranie konfliktów oraz koordynacja działań i interesów czynnych grup w poszczególnych gałęziach produkcji.

W celu zagwarantowania ciągłości struktury, ruch Christus Rex dążył do ustanowienia korporacyjnej monarchii dziedzicznej, która mogłaby zapewnić w chwilach kryzysu stabilność władzy. Ponadto reksiści domagali się solidaryzmu społecznego, powrotu do tradycyjnych wartości, wprowadzenia silnego rządu, odpowiedzialnego tylko przed królem, zastąpienia głosowania powszechnego głosowaniem rodzin (z dopuszczeniem kobiet do prawa głosu i przyznaniem votum pluralnego głowie rodziny). Występowali przeciw materializmowi, uosabianego przez przedstawicieli elit politycznych i finansowych, dla których Degrelle ukuł specjalne określenie – „banksterzy”. Oni to, na równi z marksizmem, stali się głównym celem jego ataków.